بر اساس یک روایت تاریخی، ریشه موی تای به قرن شانزدهم میلادی و سال 1650 بر م یگردد. در این سال یک فرد تایلندی به نام نای خنم توم ) Tom Khanom Nai ( در جنگ اسیر میشود و پادشاه اعلام میکند هریک از اسرا که بتواند با دست خالی در 10 مسابقه پیروز شود، آزادی خود را به دست میآورد. تای خوآن ام به واسطه تکنیک و فنونی که بعدها مبارزه تایلندی نام گرفت، بر 10 حریف خود غلبه میکن د و از اسارت آزاد م یشود. پس از این موضوع، مردم تایلند از این قهرمان رزمیکار با افتخار یاد میکنند و روش مبارزه او در تایلند رواج پیدا میکند. به مرور این هنر رزمی حتی در زمان صلح به سربازان آموزش داده میشود تا بتوانند بدون اسلحه با یکدیگر مبارزه کنند و آمادگی بدنی خود را افزایش دهند. موی تای در ابتدا هیچ قانون خاصی نداشته و اصولی مانند وزن کشی یا راندهای مبارزه در آن رایج نبوده است. رفته رفته این ورزش رزمی به یک بخش جدا نشدنی از جشنها و مراسم در معابد تایلند تبدیل شد. با روی کار آمدن پادشاهان مختلف در این کشور، اصول و قوانین ورزش موی تای دستخوش تغییرات گوناگون شد و به مرور قوانین مربوط به آن به شکل امروزی در آمد. در سال 1۹۲1 میلادی اولین رینگ بوکس در تایلند ساخته شد و مقررات جدیدی برای مسابقات وضع شد. به عنوان مثال، تا قبل از این زمان بوکسورها با دست های برهنه و به با یکدیگر مبارزه میکردند. همچنین برای محافظت از خود دستانشان را با طناب میپوشاندند؛ اما در این دوره دستکش بوکس و محافظ کشاله ران به این ورزش اضافه شد و در همین دوران بود که این ورزش، با نام امروزی خود، یعنی موی تای یا موای تای شناخته شد. اوج محبوبیت این ورزش رزمی به دو دهه آخر قرن 1۹ میلادی برمیگردد. در این دوران مبارزان برتر این رشته جوایز ارزشمندی با واحد پول رسمی تایلند، یعنی بات دریافت میکرند. در سال 1۹۹3 ، فدراسیون بین المللی موی تای با عنوان FMAI تاسیس شد و بلافاصله توسط شورای المپیک آسدیا به رسمیت شناخته شد. کمی بعد، در سال ۲006 ، ورزش موی تای در لیست ورزشهای رسمی اتحادیه جهانی فدراسیون های ورزشی قرار گرفت. ۹ سال بعد، یعنی در سال ۲015 اولین مسابقات جام جهانی موی تای در بانکوک برگزار شد. این ورزش رزمی به مرور بیشتر شناخته شد، به طوری که تا سال ۲0۲0 ، بیش از 3800 سالن ورزشی بوکس در خارج از کشور تایلند تاسیس شد.